Tuinslakken, zoals de bekende segrijnslak, zijn hermafrodiet, tegelijkertijd mannelijk en vrouwelijk. Als zij paren bevruchten ze elkaar. Dit vergroot de kans op nageslacht, zeker voor zo’n langzame en solitaire soort. Toch wil tijdens deze paring elke partner zoveel mogelijk nageslacht bij de ander verwekken. Aangezien slakken met meerdere partners kunnen paren en het sperma van elke paring bewaren en kunnen gebruiken om hun eitjes mee te bevruchten wordt het een wedstrijd om het nageslacht. De spermadonor wil graag zoveel mogelijk sperma bij de ontvanger achterlaten om zo de kans op zijn nageslacht te vergroten, terwijl de spermaontvanger zijn/haar eitjes het liefst met zoveel mogelijk verschillend sperma wil bevruchten om daarmee de kans op sterk nageslacht te vergroten. De ontvangende partij doet dit door slechts een klein gedeelte van het ontvangen sperma voor de bevruchting te gebruiken en de rest in het lichaam te verteren, zodat er genoeg ruimte overblijft voor sperma van andere partners. Aangezien elke slak hermafrodiet is wordt bij slakken deze strijd tussen de mannelijke én vrouwelijke paringsbelangen tegelijkertijd in één slak gevoerd.

Tijdens hun lange voorspel beschieten beide slakken elkaar met pijlen. Ze hebben hiervoor een speciale pijlzak, waaruit een scherp gepunte naald wordt afgeschoten en waarin ze na elke paring weer een nieuwe liefdespijl aanmaken. Dit ca. één centimeter lange, met slijm bedekte, naaldje van aragoniet proberen ze bij elkaar door de huid te schieten, waarna speciale hormonen in het slijm de kansen op vaderschap vergroten. Een raak schot kan er namelijk voor zorgen dat de ontvanger twee keer zoveel sperma opslaat, wat de bevruchtingskansen van de donor fors bevordert. Omdat beide slakken de ander graag met zo’n liefdespijl willen doorboren, begint de paring altijd met een lange worstelpartij waarbij elke slak zich zo probeert te manoeuvreren dat hij de ander kan raken, maar zelf buiten schot blijft.

Bij sommige slakken, zoals Euhadra quaesita, remt het slakkenslijm op de pijl ook nog eens de paringslust, waardoor een gestoken slak veel langer wacht tot de volgende paring, wat de kans dat hij/zij opgeslagen sperma gebruikt weer vergroot. Of dit ook het geval is bij segrijnslakken is nog niet bekend. Het schijnt overigens dat slakken die voor de allereerste keer paren, elkaar nog niet steken.

Als de daadwerkelijk paring begint, komt de penis van de slak uit het peniszakje via de geslachtsopening in de rechterwang naar buiten. Uit deze opening steekt niet alleen hun eigen penis naar buiten maar komt ook de penis van de andere slak naar binnen. De gespierde penis glijdt via de vagina van de partner het recepticulum seminis (sperma ontvanger) binnen. Hier wordt binnen enkele uren het sperma in een ca 10cm lange spermatofoor afgezet, waarna de penis zich middels de retractorspier weer terugtrekt. Zo’n spermatofoor heeft een kort verdikte lichaam en kop en een buitengewoon lange dunne staart.

Op de foto’s werd de paring vroegtijdig onderbroken, je kunt hier goed zien dat de penissen zich terugtrekken, maar dat beide spermatoforen nog niet volledig waren overgebracht. Op de laatste foto’s zie je de lange zweepvormige staart van de spermatofoor nog uit de geslachtsopening steken. 

Na verloop van tijd worden de bevruchte  3mm grote eitjes tijdens de lente door de slak in een ondiepe kuil  in de grond afgezet. Na ½ tot een hele maand komen de jongen tevoorschijn, welke de volgende zomer volwassen zijn en zich ook weer kunnen voortplanten. Segrijnslakken kunnen vijf jaar oud worden. Mits ze natuurlijk niet eerder worden gegeten. In Frankrijk en de landen rond de Middellandse Zee worden zowel de segrijnslakken als hun eitjes (slakkenkaviaar) met graagte gegeten.