Deze opvallende kever komt in kleine gebieden gelukkig weer wat vaker voor. Aangezien hij zich in twee tot drie jaar als larve onder het schors van dode bomen ontwikkelt, profiteert hij van de huidige opvatting dat we in natuurgebieden niet meer al het dode hout opruimen, maar rustig moeten laten liggen.

De zwartkopvuurkever wordt zo'n 14 tot 20 mm lang is plat en enigszins kwetsbaar, heeft een zwarte kop en poten en een vuurrood borststuk met zachte dekschilden. De mannetjes hebben duidelijk gekamde voelsprieten, die van de vrouwtjes zijn gezaagd. Ze lijken op de roodkopvuurkever (Pyrochroa serraticornis) maar deze heeft, zoals zijn naam al aangeeft, een rode kop en is veel zeldzamer. Zwartkopvuurkevers komen in heel Europa voor, maar zijn in Nederland niet algemeen, je vindt ze tussen mei en juli aan bosranden op bloemen en dode boomstammen. De volwassen kevers leven maar een paar maanden en eten stuifmeel en kleine insecten.

Ze paren al vroeg in het seizoen, waarna het wijfje haar eitjes in groepjes op of onder dood schors legt, bij voorkeur op eik of berk en daar waar het schors nog strak tegen het hout aan ligt. De eitjes worden meestal op een liggende, maar soms ook op een nog staande dode stam,  afgezet. De uitgekomen larven blijven tot hun verpopping als groep dicht bij elkaar en leven van micro-organismen in het rottende hout, schimmels, hun eigen uitwerpselen en insecten waar ze op jagen. Naarmate de roofzuchtige larven zich ontwikkelen, komt het schors steeds losser te liggen en vormt zich een dikke laag compost. Als de larven  niet genoeg voedsel, zoals wormen en andere insecten kunnen vinden, gaan ze over op hun soortgenoten.

Achter op hun lijf hebben ze twee kenmerkende urogomphi, hoornvormige uitsteeksels, waarmee ze dreigen als ze worden aangevallen. De volgroeide gele larven zijn zo'n 3,5 cm lang en maken voor de verpopping in de compost laag een kleine ovale kamer vrij, waarin ze binnen enkele weken verpoppen. Bij de pop zijn de lichaamssegmenten en ledematen goed zichtbaar. Hij is in het begin vaalgeel tot wit, maar verkleurt voor hij uitkomt naar zwart. Ik heb wel waargenomen dat de pop, als deze wordt bedreigd, net als de larve zijn achterlijf opricht en met zijn urogomphi dreigt. Na een paar weken kruipt de volgroeide kever uit, maar blijft tot aan de eerste warme dagen in april van het volgende voorjaar in diapauze, tot hij uit zijn kamer tevoorschijn komt. In het begin zijn de kevers vooral op hun waardboom op zoek naar een partner, maar later vliegen ze ook uit. Aangezien dezelfde boom enkele jaren kan worden gebruikt, is het niet ongewoon om meerdere generaties naast elkaar te vinden.

De felle kleuren van de zwartkopvuurkever zijn waarschuwingskleuren, deze attenderen potentiële roofdieren op zijn giftigheid. Net als de beroemde Spaanse vlieg heeft de zwartkopvuurkever cantharidine in zijn lijf, een bijtend en blaartrekkend gif, dat hem onverteerbaar maakt. De volwassen mannetjes kunnen deze stof aanmaken en geven het tijdens de paring aan de wijfjes over. Deze bedekken hun gelegde eitjes er daarna weer mee, zodat ook die tegen roofdieren zijn beschermd. Er zijn ook waarnemingen bekend waar de volwassen kevers op oliekevers afkomen om daarvan het gif op te nemen. Vroeger werd cantharidine veel gebruikt als lustopwekkend middel maar ook wel als ontbladeringsmiddel, middel tegen wratten, reumamedicijn en voor het verwijderen van ongewenste tatoeages, momenteel doet men onderzoek naar de mogelijkheden om cantharidine als kanker- bestrijdend middel in te zetten. Het is echter buitengewoon giftig en meerdere mensen zijn aan een verkeerde dosering overleden. Toch wordt het in de Marokkaanse keuken soms zelfs nog steeds gebruikt in gerechten zoals rash el hanout en dawamesk. Hoewel de effectiviteit van cantharidine als lustopwekkend middel nooit echt is bewezen, zorgt het er wel voor dat er meer bloed naar de schaamstreek stroomt. Het irriteert de urineleider, waarna de extra bloedtoevoer het verkrijgen en behouden van een erectie vergemakkelijkt. De effectieve dosering ligt echter vlak bij de dodelijke, met alle gevolgen van dien. Ook heeft het wel voor urineweg irritaties en zwelling van de geslachtsdelen, zoals priapisme (een urenlange en vaak ook pijnlijke erectie), gezorgd. 

Deze kevers, larven en poppen zijn in De Brand, onder het schors van een forse omgevallen populier, gefotografeerd.

Lees ook: Gewone dennenboktor (Rhagium inquisitor), De metamorfose van een lieveheersbeestje: van larve naar pop (Harmonia axyridis) en De metamorfose van een lieveheersbeestje: van pop naar imago (Harmonia axyridis).

Als je bij Slag Vlugtenburg op de afslag naar het strand komt, zul je echt even de tijd moeten nemen voor je überhaupt verder durft te gaan. Er staan daar namelijk nogal wat verkeersborden. Er staan aanwijzingsborden, parkeerborden, voorrangsborden, gevaarsborden, gebodsborden, verbodsborden, informatieborden, waarschuwingsborden, voorrangsborden, naamsborden en onderborden. Er wordt driftig gecommuniceerd. En dan heb ik het nog niet eens over de markeringspalen en balken, je weet gewoon niet waar je moet kijken.

Geloof het of niet, maar op dit kleine stukje grond, binnen de kaders van deze foto staan 40 verschillende borden.

Lees ook: De wereld is teveel.

Deze ogenschijnlijk saaie zwarte kever is, als je hem wat beter bekijkt, eigenlijk heel fraai. De kleine poppenrover heeft een donkerbruin tot zwart lijf met lange sterke poten en heeft aan de randen van zijn pronotum en achterlijf een metallieke groene of blauwpaarse weerschijn. Als je deze dekschilden van dit exemplaar met een loep bekijkt, valt op dat ze zijn opgebouwd uit fijne groeven en rimpels met op regelmatige afstand een aantal kleine stippen of kuiltjes. De minuscule dalen tussen deze zwarte groeven en ribbels zijn fel roodpaars en onder de juiste lichtinval lijkt het alsof er een vuur in de kever brandt dat door al die kleine spleetjes en groefjes in zijn lijf naar buiten schijnt. De overgangen van het pronotum naar de kop en het achterlijf toe zijn omzoomd met een fijne rij gele haartjes. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben forse snoeischaarvormige kaken, waarmee ze hun prooi doden en in stukken knippen. De mannetjes zijn van de vrouwtjes te onderscheiden aan de verwijde eerste vier segmenten van hun voorpoten.

Kleine poppenrovers zijn loopkevers en kunnen 16 tot 22mm groot worden. In Nederland komen twee soorten voor, de zeldzame kleine poppenrover (Calosoma inquisitor) en de nog zeldzamere grote poppenrover (Calosoma sycophanta). Zowel de volwassen kevers als de larven eten rupsen en poppen. De kleine poppenrover komt vooral in loofbossen op hogere zandgronden voor. De kevers hebben een voorkeur voor eiken en je ziet ze, vanwege de aanwezigheid van hun voedselbron, het meest tussen mei en juli. Vanwege hun voorkeur voor eiken en rupsen kunnen poppenrovers goed worden ingezet als natuurlijke vijand van de eikenprocessierups.

De kevers paren in het voorjaar, waarna het vrouwtje gemiddeld zo’n 50 eitjes legt, die ze met haar ovipositor in de grond stopt. De uitgekomen roofachtige larven groeien snel en verpoppen zich in een poppenkamer onder de grond, hier blijven ze in diapauze tot het volgende voorjaar. De kevers jagen vanaf de grond tot hoog in de bomen en kunnen goed vliegen. Bij gevaar laten ze zich vallen. Overdag zijn ze actief en s ‘nachts verstoppen ze zich achter schors of in spleten.

Kleine poppenrovers komen voor van Noord-Afrika tot Zuid Scandinavië en Klein Azië. In kleine populaties zie je ze zelfs tot aan Japan.

Lees ook: Paarse loopkever, Violette schallebijter en Korrelschallebijter, Kettingschalebijter (Carabus granulatus) en Gewone oeverloopkever (Elaphrus riparius).

Als kind kwam ik vaak op het Leersumse veld. Daar heb ik heel wat verschillende kevers voor het eerst gezien, toch was ik het blauw vliegend hert daar tot voor kort nog nooit eerder tegengekomen. Nederland kent vier verschillende vliegende herten (Lucanidae), het Vliegende hert (Lucanus cervus), het Kleine vliegend hert (Dorcus parallelipipedus), het Rolrond vliegend hert (Sinodendron cylindricum) en het Blauw vliegend hert (Platycerus caraboides). Deze laatste kever is binnen het palearctisch gebied een wijd verspreide soort die lokaal soms in grote aantallen voorkomt. In Nederland zijn ze plaatselijk redelijk algemeen. In Midden-Europa leeft ook nog de zeer gelijkende soort Platycerus caprea, deze is echter net wat groter en langgerekter, maar komt niet in Nederland voor.

Het Blauw vliegend hert is de kleinste van de familie, hij wordt amper 9 tot 13mm en lijkt nog het meeste op een loopkevertje. Alleen aan zijn geknikte antennes herken je hem als een vliegend hert. Ze zijn plat, meestal blauw maar vaak ook groen weerschijnend en vliegen in tegenstelling tot het grote Vliegende hert ook overdag. De mannetjes en vrouwtjes lijken sterk op elkaar en leven in loofbossen. De larven ontwikkelen zich binnen 2 tot 3 jaar in vermolmd hout van eiken en beuken. De volwassen kevers leven van jonge bladeren en bladknoppen en kun je van mei tot juli op bomen, de grond of op rotte takken tegenkomen.

Lees ook: Klein vliegend hert (Dorcus parallelipipedus), Parende vliegende herten (Lucanus cervus), Vechtende vliegende herten (Lucanus cervus) en Het vliegend hert (Lucanus cervus).

Al een paar keer heb ik parende segrijnslakken gefotografeerd, maar steeds kreeg ik geen goed zicht op het kleine pijltje van aragoniet waarmee ze elkaar vlak voor de bevruchting beschieten. Dit tere pijltje is slechts een centimeter lang maar bepaalt voor de slak wel zijn kans op nageslacht. Bij dit intieme koppeltje stak de dolk echter zo opvallend uit de mantel van de slak naar buiten, dat ik het niet kon laten om er een foto van te maken.

Lees voor de interessante paringsrituelen van de segrijnslak ook: Parende segrijnslakken dansen wang aan wang (Cornu aspersum).