De lapse behangersbij is pas sinds 1958 in Nederland. Hij heeft zich vanaf het Oosten over ons land verspreid en nestelt solitair in bestaande bovengrondse holtes, zoals dennenstammen of bijenhotels. Hij heeft een foerageergebied van ongeveer 600m en is nog steeds vrij zeldzaam.

Het is een relatief grote brede bij met een buikschuier, een dicht behaard stuk achterlijf dat wordt gebruikt voor stuifmeel transport. Ze bekleden hun nesten met losse stukjes blad waarin ze stuifmeel, nectar en een ei plaatsen. Ze gebruiken hiervoor dunne bladeren, zoals van de wilgenroos, die ze makkelijk met hun kaken kunnen snijden. Bij ons in de tuin gebruiken ze echter de fazantenbes. In enkele seconden knippen ze daar een cirkelvormig stuk uit en vliegen dan, met dat blad onder zich gevouwen, naar hun nest. Als dat helemaal klaar is, wordt het met een keurig propje schors afgesloten. Lapse behangersbijen zijn univoltien en kennen dus maar één generatie per jaar. Als eerste komen de mannetjes uit, daarna de wijfjes. Ze zijn tussen mei en september het actiefst. Bij ons zijn ze zelfs zo actief dat de fazantenbes bijna geen onbeschadigd blad meer over heeft en er nu uitziet alsof een treinconducteur er met een reuzekniptang op los is gegaan.

Lees ook: Grote wolbij (Anthidium manicatum), Bij en lavendel, Bijensteek en Tronkenbij (Heriades truncorum).