Van 1906 tot 1989 werden er in Beringen kolen gewonnen. De Charbonnages de Beringen was één van de zeven mijnen van het Kempens steenkoolbekken. Ze leverden vette steenkool die bestemd was voor de zware staalindustrie. Haar mijnschachten reikten tot 850 m diepte en er werkten in 1948 zelfs 6796 man. In totaal is er in Beringen bijna 80 miljoen ton aan steenkool gedolven. Momenteel is er in een groot gedeelte van de oorspronkelijke gebouwen het Vlaams Mijnmuseum gehuisd. Er staan echter nog steeds een paar gebouwen leeg.

Die ruimtes zijn echter al lang niet meer veilig en hebben al aan vier mensen het leven gekost. Zoals alle gebouwen uit die tijd zijn ze vrijwel geheel uit ijzer opgetrokken. En als ijzer niet wordt bijgehouden, gaat het roesten. De vloeren zitten op veel plaatsen vol met gaten en sommige draagbalken hebben het begeven. Het gebouw kreunt en kraakt en bij elke stap die je doet dwarrelt er meer roest naar beneden. 

Klik hier voor meer foto's van Charbonnages de Beringen.

Lees ook: Hasard Cheratte.

Een koe is zo’n beetje het zachtaardigste dier dat je je kunt voorstellen. De hele dag staan ze met hun kont in de wind te grazen. Heel af en toe, als er een trein langskomt knipperen ze even afwezig met hun ogen waarna ze hun dagelijkse routine van liggen, staan, kauwen en herkauwen weer hervatten. Toch zijn deze vegetarische herkauwers lang niet zo onschuldig als wij denken, regelmatig maken ze een culinaire uitstap. Als koeien niet voldoende voedingsstoffen uit het gras binnen krijgen zoeken ze die ergens anders. Ze vinden in vogels dan een goede bron van calcium en fosfor. Er zijn veel gedocumenteerde gevallen waarin een koe een kuiken doodt en opeet, in India kwam een boer er zelfs achter dan zijn (heilige) koe verantwoordelijk was voor het verdwijnen van 50 van zijn kippen.

Niet alleen koeien verschalken wel eens een kippetje, ook schapen en herten keren zich regelmatig naar gevogelte of zelfs konijnen als een welkome variatie op hun dieet. Zeker van herten die een gewei groeien en dus extra behoefte aan calcium hebben, is bekend dat ze wel eens een vogeltje verschalken.

Paul Verhoeven heeft een aantal iconische films gemaakt. In 2012 vond men het helaas nodig om zijn visionaire Total Recall uit 1990 nog eens dunnetjes over te doen. Het resultaat was een zinloos aftreksel dat iedereen zo snel mogelijk probeerde te vergeten. Verhoevens film was vele malen beter. Dit jaar heeft men nog een film van hem verfilmd, ditmaal Robocop uit 1987. Verhoevens Robocop is een ijzersterke film die geweld mengde met maatschappij kritiek en een strak verteld verhaal met goede acteerprestaties. De nieuwe versie uit 2014 van regisseur José Padilha is op zijn best vaardig te noemen. Het kan echter op geen enkel vlak de vergelijking met Verhoevens film aan. Het is een zoutloos verhaal met een bloedeloze held en een zinloze schurk. Het mist de scherpe kantjes en het cynisme van Verhoeven en wordt op geen enkel moment spannend. Laten we hopen dat Hollywood hierna Starship Troopers (1997) met rust laat.

De mannetjes van de weidebeekjuffer lijken enigszins op die van de bosbeekjuffer, hun vleugels zijn in tegenstelling tot die van de bosbeekjuffer echter niet helemaal donker, maar aan de top en basis doorschijnend. De vrouwtjes hebben geen metaalglanzend blauw lichaam en geen donkerblauwe vlekken op de vleugels. Zij hebben een glanzend  licht groenbruin lichaam met doorzichtige groene vleugels. Aan het uiteinde van hun vleugelpunt ligt tevens een opvallend witte vlek, het pseudopterostigma. Bij jonge mannetjes moeten de donkere vleugelbanden zich eerst nog ontwikkelen en verkleuren de vleugels langzaam van donkerbruin naar diepdonkerblauw. Het is de grootste (tot 5 cm lange) en mooiste juffers uit ons land, ze zijn vrij algemeen en je komt ze vooral in de buurt van langzaam stromende beekjes en rivieren tegen. Het zijn vaardige vliegers die soms ver van het water worden aangetroffen.

Het mannetje overziet zijn territorium vanaf een zitpost en zal hier ook regelmatig op terugkeren. Aan eventuele indringers laat hij de binnenkant van zijn vleugels zien. Als dat niet voldoende is, gaat hij een schijngevecht aan, dat hij meestal ook wint. Als er een vrouwtje langskomt laat hij haar zijn lantaarntje, een witte stip aan de onderkant van zijn achterlijf, zien. De mannetjes van de verschillende beekjuffersoorten hebben verschillende gekleurde lantaarns aan hun achterlijfspunten, wat het voor de vrouwtjes makkelijker maakt om hun eigen soort te herkennen. Tijdens de bruiloftsdans vliegen de mannetjes van de weidebeekjuffer boven het water en pronken met hun gekleurde vleugels. Voor de paring grijpt het mannetje het vrouwtje met zijn achterlijfstangen achter de kop en brengt zijn geslachtsopening voor de hare, ze vormen dan het voor parende juffers kenmerkende hartvormige paringsrad. De paring duurt meestal een kwartier en het vrouwtje zet haar eitjes daarna met haar ovipositor af in waterplanten. Soms begeeft ze zich daarvoor zelfs helemaal onder water. Enkele decennia geleden liepen de beekjufferpopulaties sterk in aantal terug, dit kwam door watervervuiling en kanalisering. Als overlevingsstrategie zetten ze hun eitjes af in schoon en stromend water, gelukkig is daar de laatste jaren weer meer van te vinden en kun je de weidebeekjuffer weer vaker tegenkomen. Ze zijn een goede indicator voor een gezonde biotoop. De larven zijn te herkennen aan hun lange poten en voelsprieten en hebben zo’n tien maanden nodig voor ze aan hun transformatie tot volwassen juffer kunnen beginnen.

Elke film die de Coen broers uitbrengen is origineel. Zij recyclen geen andere films, iets waar Hollywood de laatste jaren een patent op heeft genomen. Een Coen film bestaat volledig binnen de grenzen van hun eigen fantasie en dat maakt ze niet alleen uniek maar ook buitengewoon sterk. Deze film is gebaseerd op Homerus’ Odyssee, maar hoewel je sirenen, een cycloop en een waarzegger tegenkomt, zijn het niet alleen de buitenissige personages die deze reis tot een Odyssee maken. De film zelf voelt als een reis en de hoofdpersonen voeren je mee naar een einde dat ze zelf niet zagen aankomen maar dat toch uitermate bevredigend en passend is. Dit is misschien wel de Coen film waarin hun vorm, stijl en inhoud het beste bij elkaar komen.

De drie hoofdpersonen, Everett Ulysses McGill, Pete en Delmar worden gespeeld door respectievelijk, George Clooney, John Turturro en Tim Blake Nelson. Het zijn drie ontsnapte gevangenen die proberen de verborgen schat van Ulysses op te graven voordat  de staat een dam doorbreekt en het hele gebied onder water zet. Ze ontmoeten een blinde die hen voorspelt dat de schat die ze zoeken niet de schat is die ze zullen vinden.

Hoewel er nergens flauwe grappen worden gemaakt is de film op momenten hilarisch. Het verhaal wordt met mededogen en humor verteld en de personages zijn tegelijkertijd geloofwaardig en absurd. Het verhaal is goed, de vertolking is sterk en de soundtrack is aanstekelijk.

Lees ook: The Big Lebowski (1998).