Toen ik deze film in 2011 zag was ik bang dat de film teveel om het plot draaide om hem nog een tweede keer te bekijken. Nu ik dat uiteindelijk toch heb gedaan, blijkt dat ik het helemaal fout had. Source Code is, zelfs als je het plot kent, erg de moeite waard. Ik begin me zelfs af te vragen waarom deze film geen groter publiek heeft gevonden. Hij verdient een herwaardering.

Duncan Jones, de regisseur, is ook verantwoordelijk voor Moon (2009). Een buitengewoon sterke sci-fi film die vanwege zijn rustige tempo bijna on-Amerikaans aandeed. Het tempo van Source Code ligt echter een stuk hoger. Jake Gyllenhaal speelt Colter Stevens, een helikopterpiloot die in iemand anders lijf wakker wordt.  Acht minuten later wordt hij samen met de forensentrein waar hij in zit opgeblazen. Colter blijkt aan een speciaal programma mee te werken waarin hij telkens opnieuw in de tijd wordt teruggestuurd om binnen de acht minuten voor de explosie de bommenlegger te ontmaskeren. Deze bommenlegger heeft namelijk niet alleen een trein opgeblazen maar is ook van plan om Chicago met een kernbom te vernietigen. Hoewel hij volgens het leger alleen teruggaat in de tijd naar een gebeurtenis die hij niet meer kan veranderen, wil Colter toch proberen om iedereen in de trein en specifiek het vriendelijke meisje dat tegenover hem zit te redden.

Dit is geen voorspelbare Hollywood blockbuster, daarvoor is de verhaallijn te complex en de actie te ondergeschikt aan de emoties van de karakters.  Toch wordt je al snel door de film gegrepen en in een sneltreinvaart naar de ontknoping toe getrokken. Het is vreemd dat deze film zo’n klein publiek heeft, zeker als je hem vergelijkt met films als 12 Monkeys (1995) en Inception (2010). Jake Gyllenhaal is (gelukkig) geen Bruce Willis of Leonardio diCaprio, maar iedereen die hem in Donnie Darko (2001) heeft gezien, weet dat hij heel goed een film kan dragen.